Jesús María de Leizaola

Jesús María de Leizaola Sánchez jauna Getaria kalean jaio zen, Donostian, 1896ko irailaren 7an, familia aberats batean, José Zacarias Leizaola jauna eta Candida Sánchez, zazpi anai-arrebetatik hirugarrena.

Haurtzaroan, amonaren ahotik ezagutzen ditu gerra karlistak, Sabino Aranaren gertuko pertsona ospetsuekin eta lehen euskal talde nazionalistekin familiako liburu-dendari esker kontaktua hartzen du.

Lehen mailako ikasketak eta batxilergoa nota bikainak lortuz egin ondoren, Valladolideko Unibertsitateko Zuzenbide Fakultatean sartu zen, lizentziatura azkar eta arrakastaz amaituz. 1915ean, Gipuzkoako Foru Aldundian hasi zen lanean, Sustapen Ataleko abokatu-buru gisa, eta areagotu egin ziren garai hartako gipuzkoar gizartean indarra eta presentzia hartzen ari ziren sektore nazionalistekiko harremanak eta begikotasuna.

1919an, Bilbora joan zen, Bilboko Udaleko Ogasuneko atalburu izateko. Euskal abertzaleekiko harremanak areagotu egin dira, eta aurten bertan Eusko Abertzale Komunioan afiliatu da, garai hartan Euzko Alderdi Jeltzalea deitzen zen bezala.

Sortzen ari den euskal mugimendu nazionalistarekin lankidetza bizia hasten du, artikuluak argitaratuz, ekitaldi publikoetan, hitzaldietan, mitinetan eta abarretan parte hartuz.

1922ko irailaren 16an, Gernikan, Euskal Unibertsitatea sortzearen aldeko manifestazio bat egin zen. Ez da edozein manifestazio: berak eta beste hainbat jarraitzaile abertzalek Alfonso XIII.a erregearen aurrean aldarrikatzen dituzte beren aldarrikapenak. Alfontso XIII.a erregea Eusko Ikaskuntzaren III. Kongresuaren itxieran parte hartzera joan zen herrira. Berehala atxilotu zuten Euzkadi egunkariko zuzendariarekin batera. Hurrengo egunean, eskuburdinak jarrita eta Guardia Zibilaren zaintzapean, Gernikatik Zornotzarako bidea egin zuten oinez, eta han askatu zituzten.

1923an Bilboko Udaleko idazkariorde izendatu zuten, eta hurrengo urtean Toki Administrazioko idazkarien lehen mailako kidego nazionalerako oposizioak onartu zituen. Urte berean, 1924an, Maria del Coro Loidi Zulaikarekin ezkondu zen Donostian. 1925ean Bilboko Udaletxeko bere plaza utzi behar izan zuen, agindu judizial bidez Union Mineraren Kredituaren porrotean zuzendari-likidatzaile izendatua izan zenean.

Likidazioaren eraginkortasunak aukera ematen dio Meatzaritzako Batasuneko Kredituaren kontseilari juridikoaren postua sei urtez betetzeko.

Bien bitartean, euskal bizitza politikoan aktiboki parte hartzen jarraitzen du, garai hartako aldizkari eta egunkarietan kolaborazioak argitaratzen ditu, eta CNVko eta lehen sortutako EAJko nazionalistak CNVren zatiketa batetik abiatuta bateratzeko egiten diren gestioetan esku hartzen du.

1931ko apirilaren 12an, Espainiako II. Errepublika aldarrikatu eta ordu batzuetara, Jose Antonio Agirre, Ramon Azkue eta Juan Antonio Careagarekin batera, euskal errepublikaren eta autonomiaren aldeko mugimendu munizipalista jarri zuen martxan. Hori da bere lehen ekintza politikoa.

1931ko uztailaren 28an Gipuzkoako diputatu hautatu zuten eta 1931ko Konstituzioaren idazketan parte hartu zuen. Lankidetzak argitaratzen eta hitzaldiak ematen jarraitzen du. Horietan, euskal zinegotziek eta alkateek egiten duten kudeaketa goraipatzen du, Euskadik autonomia merezi duela sinestera bultzatzen duen arrazoietako bat baita. Bizitza politiko bizia garatzen jarraitzen du, maila desberdinetan jardunez.

1932ko urtarrilean, hiru errepublikar hil zituzten Bilbon, eta eliza bat erre zuten Santurtzin. Jesus Mariak indarkeria guztietatik errugabetzen ditu nazionalistak, eta inolako aringarririk gabe salatzen ditu ezkerreko taldeek euskal nazionalismoko kideen aurka egindako atentatuak. Era berean, alderdi politiko guztien arteko elkar ulertzea eskatzen du, bizikidetza baketsua lortzeko.

Aurtengo irailaren 15ean, ikurrina eta bandera errepublikanoa goratu zituen Gipuzkoako Foru Aldundiaren jauregiko balkoian, Kataluniarako Autonomia Estatutua sinatu berri zuten tokian.

Handik egun batzuetara, Euzkadi Buru Batzarrak (EBB), Agirre eta Basterrechearekin batera, EAJko ordezkari izendatu zuen, euskal aldundietako kudeaketa-batzordeek babestutako estatutu-proiektu berria idazteko batzorde zapuztuan.

1933ko martxoan, euskara euskaldun guztien hizkuntza zela aldarrikatu zuen, ez soilik nazionalistena, garai hartan “Idiakez auzia” deitzen zitzaiona zela eta. Aurten, 1933an, Gorteak desegin ziren eta hauteskunde berriak egin ziren, kanpainako hainbat ekitalditan. Azaroan Gipuzkoako diputatu hautatu zuten. Ekaina eta uztaila bitartean, Gipuzkoako Foru Aldundiko idazkari izateko aurkeztu zen oposizioa onartu zuen. Euskadirentzako autonomia prozesua aurrera eramateko zailtasunek adoregabetuta, diputatu akta entregatu eta Donostiara itzuli da aipatu plaza betetzeko.

1935eko apirilean, kudeaketa-batzordeak Gipuzkoako Diputazioaren ordezkari izendatu zuen Madrilen, prestatzen ari zen Euskal Autonomia Estatutuaren proiektuaren finantza-atala idazteko.

1936. Madrilen Estatutuaren proiektua lantzen ari den Jesús María de Leizaola jauna Bloque Nacional alderdiko buru Calvo Soteloren hiletaren ondorengo hileta-elizkizunean izan zen. Uztailaren 18ko estatu-kolpeak Donostian harrapatu zuen. Egun zail eta nahasi horietan, Loiolako kuarteletik (Donostia) egindako tiroek jo zuten. Leizaolak errepublikaren kausa defendatzeko erabakia hartu du. Gipuzkoako Defentsa Batzordearekin lan egiten du, Donostian ordena mantentzen saiatzen da, eta erailtzeko zorian dago. Hiriko ebakuazio baketsu eta ordenatuaren arduradun nagusietako bat izango da. 1936ko irailaren 12an utzi zuen Donostia. 40 urte igaro arte ez du bere jaioterria berriro zapalduko.

Jose Antonio Agirre 1936ko urriaren 7an lehen Eusko Jaurlaritzako lehendakari hautatu zutenetako bat da. Egun horretan bertan, Agirrek Eusko Jaurlaritzako Justizia eta Kultura sailburu izendatu zuen Gernikan, EAJ buru zuen kontzentrazio-gobernu batean.

Leizaola Agirreren konfiantzazko gizona da. Eusko Jaurlaritzako gainerako sailek Aholku Batzorde Juridikoko presidente gisa egiten duten lan ona gainbegiratzen du, eta Euzkadiko Agintaritzaren Egunerokoa egunkariaren edizioaren arduraduna ere bada. Lehendakaria ordezten du, halaber, hark parte hartu ezin duen ekitaldietan; Gobernu Kontseiluko idazkaria da, eta bozeramailea kazetarien aurrean.

Gure inspiratzaile nagusiak berriz ere adierazten du berarentzat hezkuntzak zuen garrantzia, Euskadiko jendea prestatzeko eta euskararen eta gure sustrai kultural zaharrenen biziraupena lortzeko funtsezko bide gisa. 1922an euskal unibertsitatearen aldeko manifestazio baten protagonista izan bazen ere, Kultura Sailak irakaskuntza maila guztietan antolatzen du. Azkenean, bere ametsa gauzatu zuen, lehen Euskal Unibertsitate Publikoa sortu baitzuen, Bilboko Basurtuko Ospitalean Medikuntza Fakultatea ireki zuenean. Esperientzia honek, tropa frankistak hiribilduan sartu baino hilabete gutxi batzuk lehenago iraungo zuen, baina mugarri bat izan zen Euskadiko Historian. Lehen aldia zen, maila ofizialarekin, euskara goi mailako prestakuntzan agertzen zela.

Leizaolak ez du atsedenik hartzen. Justiziaren funtzionamendua ere antolatzen du, bere esku dagoen guztia egiten du ordena mantentzeko eta presoen bizi-kalitatea bermatzeko, une horretan gertatzen ari den Gerra Zibil gogorraren ondorioz. Presoak trukatzeko hainbat gestiotan parte hartzen du.

1937an, Alemaniak Gernikan egindako bonbardaketa salatu zuen, eta Valentziara joan zen, aireko laguntza eta laguntza militarra eskatzeko. Hala ere, ez du Bilboko defentsak indartzeko behar duen babesa lortzen, eta Bilboko azken defentsa zuzendu eta hiria ebakuatzeaz arduratzen den Batzordeko arduradun izendatzen dute. On Jesus Maria Bilbon egon zen hiria erreketeen abangoardiaren eskuetan erori baino ordu gutxi batzuk lehenago arte.

Garratzak dira Leizaolak bizi dituen uneak. Saiatu euskal borrokalarien amore ematea negoziatzen, eta ahalik eta herritar gehienak ebakuatzen. Baina asko dira atzean geratzen direnak eta tropa frankisten esku geratutako etorkizuna maila gorenean zalantzazkoa dutenak. Jesus Maria Santanderren bizitzen jartzen da behin-behinean, Bartzelonan gero, eta 1939tik aurrera, Frantzia, Amerikako hainbat herrialde… “lendakari Zarra” k bisitatuko ditu.

Erbestean, aktiboki lan egiten du Gerra Zibil krudelak joandako milaka euskaldun eta errepublikazale instalatzen, hainbat argitalpen argitaratzen ditu, Eusko Jaurlaritzaren ardura hartzen du, Agirre Belgikako lurretan desagertu zenean,…

II. Mundu Gerrak eta Ardatzeko indarren porrotak itxaropena ematen die Leizaolari eta errepublikanoei Franco Jeneralaren diktadurak ere bere egunak zituela eta. Baina indar aliatuek ez zioten eraso egingo 1936ko uztailaren 18ko faxistek ezarritako erregimenari. Etaparik tristeena hasiko da, erbestea, bere Herria, Euskadi, noiz zapalduko duen jakin gabe.

Gutxi bezala, Leizaolak artikuluak, liburuak, aldizkariak eta argitalpenak idazten jarraitzen du, gogo biziz animatzen dituen euskal udalekuak bisitatzen ditu, eta bere alderdian aktiboki parte hartzen du, orain erbestean baitago.

1960ko martxoaren 28an, Jose Antonio Agirre hil zen. Donibane Lohizunen egindako hiletan, Eusko Jaurlaritzako lehendakari karguaren zina egin du.

Aktiboki parte hartzen du Vatikanoaren eta AEBen aurrean egiten ari diren gestioetan, 1969an “Burgosko kasua” deitu zena ateak zabalik egiteko. Polizia frankistak atxilotuengandik komeni zitzaizkion aitorpenak lortzeko egiten zituen torturei buruzko xehetasunak ere zabaltzen ditu Egoitza Santuaren aurrean, potentzia nagusien eta beste erakunde batzuen ordezkari diplomatikoek. Horri guztiari esker, ikusmin handia sortu zen kasu honen inguruan, kazetari atzerritarrek Ikuspegien Aretoan egon ahal izan zuten eta Francok, nazioarteko presio ugarien aurrean, heriotzara kondenatuei indultua eman behar izan zien.

1974an berriro zapaldu zuen Hegoaldeko lurraldea, Bilbo ebakuatu eta 37 urtera. Gernikara iritsi da Aberri Eguna ospatzeko. Begoñako basilika ere bisitatzen du, Bilbon prentsaurreko klandestinoa ematen du eta Sabino Aranari omenaldia egiten dio Pedernaleseko hilerrian. Gernikan hamabost minutu eman ondoren, Donibane Lohizunera itzuli da.

Frankismoaren esteroreak dira. Bost urte geroago, 1979ko abenduaren 15ean, demokrazia berrezarrita, 40 urte baino gehiagoko erbestealditik itzuli zen. Bere bizitzako ekitaldirik hunkigarrienetako bat egun horretan bertan izaten da, Bilboko San Mames futbol zelaian, eta milaka lagunek harrera egiten diote, merezitako omenaldi beroa eginez. Hurrengo egunean, ekitaldi sinboliko batean, eta herritarrek demokratikoki aukeratutako lehen euskal gobernuaren luzapen gisa, bere “lendakari” botere guztiak eman zizkion Carlos Garaikoetxea Eusko Kontseilu Nagusiko presidente eta EAJko kideari.

1980an, EAJren barruan hainbat joera biltzeko asmoz, ezustean sartu zuten Eusko Legebiltzarrerako lehen hauteskundeetarako EAJren Bizkaiko hautagaien zerrendetan. Martxoaren 9an legebiltzarkide hautatu zuten, eta handik gutxira, Carlos Garaikoetxea lehendakari izendatu zutenean, “Lendakari Zarra” deitu zioten maitekiro.

Baina Leizaolak uste du euskal politikagintzaren balore gazteen garaia dela. Horregatik, bizitza politikotik behin betiko erretiratzen da, eserlekuari uko egiten dio eta ikasketak eta hainbat lan idazten ditu. Omenaldietara joaten da, kazetari eta historialariei elkarrizketak ematen dizkie, diktadurak berrogei urte baino gehiagoz ukatu zigun gure iraganaren zati hori ezagutzeko eta zabaltzeko irrikaz.

Parte hartu zuen azken ekitaldiak Juan Astigarrabía Eusko Jaurlaritzako sailburu ohiaren hileta eta Jose Antonio Agirreri Donibane Lohizunen egindako omenaldia izan ziren. Ekitaldi publiko horietan parte hartu eta egun gutxira, 1989ko martxoaren 16an, 92 urte zituela, miokardio-infartu bat jasan zuen. Bihotza betiko gelditzen zaio.

Hileta elizkizunak Donostiako Santa Maria Basilikan egin behar dira, Donostiako gotzaindegiak uko egiten baitio hileta Artzain Onaren Katedralean egiteari. Kapera Horduna Gipuzkoako Foru Aldundiko tronu Aretoan jartzen da, herritarrek azken omenaldia egin diezaioten. Mauro Elizondok, Estibalizko santutegiko Abad Mitradok eta hildakoaren lagunak, hileta elizkizunak egiten ditu Jose Antonio Ardanza orduko Lehendakariaren enkarguz.

Martxoaren 20an, bere gorpuzkiak Donostiako Polloe hilerriko familiaren panteoian lurperatu zituzten.

Horrela amaitzen da gure historia berrieneko figura nabarmenetako baten bizitza eta obra. Baina bere lana, bere ahaleginak, bere sakrifizioak, ez dira hutsalak izan. Bere oroimena bizirik eta presente mantentzen da gure artean, eta hari eman nahi diogu gure eguneroko jarduera eta zeregin guztien ordaina. Eta, berarekin batera, heroi anonimo edo ahaztu horiek guztiak ere gogoratu nahi ditugu, urteak joan urteak etorri, baina beren bizitza beren lurraren, beren herriaren defentsan eskaini eta eman zutenak. Erein zuten haziak fruitua eman du.

“Guk euskaldunak, gure oraingo lurretan beti bizi izandako gizonen ondorengoak gerala uste izan degu aintziña aintziñatik” (Jesus Maria Leizola)